Jak wygląda aparat fotograficzny wie chyba każdy. W dzisiejszych czasach urządzenie to znajduje się na wyposażeniu telefonu (który tak naprawdę telefonem dawno być przestał a stał się uniwersalnym laboratorium uzbrojonym w najnowsze technologie, także te służące do rejestrowania obrazów...) W tej opowieści wrócimy się jednak do czasów gdy aparat fotograficzny (podobnie zresztą jak telefon) stanowił autonomiczny przyrząd stworzony do rejestrowania obrazów... a tak naprawdę – światła. Tak naprawdę technika przenoszenia widoku otaczającego świata i zamiany trójwymiarowej rzeczywistości w dwuwymiarowy obraz nie zmieniła się od początków fotografii. Zmienił się jedynie nośnik, materiał na którym obraz taki jest rejestrowany. Dziś jest nim coraz doskonalsza cyfrowa matryca, kiedyś była to światłoczuła taśma kinematograficzna, jeszcze wcześniej – szklana płyta pokryta wrażliwą na światło emulsją... a na początku tej drogi – matowa szybka, na której pojawiały się miniaturowe repliki obiektów, na które patrzyło oko kamery. O właśnie: kamera. Kiedyś tak nazywano aparaty fotograficzne, termin ten przetrwał do dziś, choć współcześnie zarezerwowano go raczej dla urządzeń rejestrujących ruchomy obraz. Camera Obscura czyli ciemnia optyczna (nazywana też kamerą otworkową lub ciemną komnatą). Niezwykle prosty instrument optyczny pozwalający uzyskać rzeczywisty obraz otoczenia, uznawany za praprapradziadka współczesnych aparatów fotograficznych. Urządzenie zbudowane jest w formie pudełka/skrzynki (z czarnym wnętrzem w celu zredukowania odbić światła). Na jednej ze ścianek znajduje się niewielki otwór (średnicy 0,3–1 mm) pełniący rolę obiektywu, a na drugiej (przeciwległej) matowa płyta szklana lub kalka techniczna.